|
Elektryczny
zespół trakcyjny E-91 | |||
|
Elektryczne
Zespoły Trakcyjne Elektrowozy ET-21 - Chester Home Page
|
) E-91 po odbudowie EW-51 Elektryczny zespół trakcyjny serii E-91,92 (91000,92000) powojenne oznaczenie EW-51,52, składał się z trzech rozłączalnych w warunkach warsztatowych wagonów: z wagonu silnikowego mającego na jednym końcu kabinę sterowniczą i w przyległym przedziale zainstalowaną aparaturę elektryczną WN 3000 V i NN 110 V, wagon doczepnego oraz wagonu sterowniczego. Wagon doczepny oraz wagon sterowniczy spoczywały na trzech dwuosiowych wózkach. Wspólny wózek, zbudowany wg systemu Jacobsa, zastosowano w celu zmniejszenia masy ezt. Zespół trakcyjny miał 536 miejsc, w tym 233 siedzących. Druga klasa z miękkimi siedzeniami (pokrytymi skórą) obejmowała 1/6 całości miejsc, zaś pozostałe stanowiły klasę trzecią z wyprofilowanymi). Siedzeniami twardymi z listew drewnianych ( w 1940 r. wnętrza ujednolicono likwidując miękkie siedzenia Jego masa wynosiła 114t, długość 60 m ( bez sprzęgów), a najwyższa prędkość eksploatacyjna - 100 km/h. EZT był wyposażony w 4 silniki napędowe, zawieszone systemem tramwajowym " za nos ", każdy o mocy ciągłej 108 kW oraz mocy godzinnej 149 kW. Prąd EZT był pobierany z sieci trakcyjnej za pomocą jednego z dwóch pantografów, zainstalowanych na dachu wagonu silnikowego, drugiego w stosunku do kierunku jazdy. W zespole zastosowano samoczynny hamulec pneumatyczny oraz elektropneumatyczny systemu Westinghouse'a. Konstrukcja pudeł wagonów była stalowa, częściowo spawana, częściowo nitowana. Wnętrze zostało pokryte fornirem, w ścianach, suficie i podłodze zastosowano izolację cieplną i akustyczną. Drzwi otwierały się i zamykały pneumatycznie, a były uruchamiane centralnie. Ogrzewanie elektryczne zasilano napięciem 3000 V. Napięcia pomocniczego 110 V dostarczała wirująca przetwornica 3000 V/ 110 V, pracująca w układzie buforowym z baterią akumulatorów. Wykonanie części mechanicznej EZT dokumentacji angielskiej powierzono fabrykom krajowym. Fabryki te, pod nadzorem specjalistów angielskich i polskich, wykonywały montaż wyposażenia elektrycznego i innych urządzeń dostarczonych przez zakłady angielskie. Wagony silnikowe były wykonywane przez fabrykę Lilpop, Rau i Loewenstein w Warszawie. Montownia wyposażenia elektrycznego była organizowana w oddzielnej hali tej fabryki jako odrębny dział. Wagony doczepne i sterownicze zostały wykonane przez H. Cegielski w Poznaniu oraz Zieleniewski, Fitzner-Gamper w Sanoku. Budowę pierwszych EZT rozpoczęto w 1935 r. i w lipcu 1936 r. przybyły one na teren Głównych Warsztatów Elektrotrakcyjnych przy stacji Warszawa Zachodnia, gdzie na specjalnym, wydzielonym i zelektryfikowanym torze były uruchamiane. Zbudowano łącznie 76 ezt serii E-91. Pozostałe 4 wyposażenia, Przewidziane pierwotnie dla EZT, przeznaczono dla lekkich lokomotyw elektrycznych EL-200. Po 1945 r.Część zdewastowanych EZT znaleziono w warsztatach kolejowych w Lubaniu Śląskim. Z taboru tego wyremontowano kilka zespołów na miejscu, a część skierowano do wyremontowania w elektrowozowni Warszawa Grochów. Dalsze poszukiwania taboru prowadzono na terenie Czechosłowacji, Austrii i wszystkich stref okupacyjnych Niemiec. Stwierdzono, że z odzyskanego taboru przedwojennego, po zakupieniu wielu części i przeprowadzeniu remontów można będzie stopniowo oddać do ponownej eksploatacji 36 EZT. Zespoły te po odbudowie otrzymały oznaczenie serii EW-51. |